Autoagresja

Wielu ludzi słysząc o pojęciu autoagresji ma mieszane uczucia, współczucie łączy się ze strachem przed czymś nieznanym. Interpretacja tego zjawiska jest różna, jest to między innymi myślenie o osobie autoagresywnej jak o kimś, kto chce zwrócić na siebie uwagę. Przemyślenia te łączą się z oburzeniem i pogardą. To błędne myślenie jest warunkowane brakiem wiedzy w tej dziedzinie i niską inteligencją emocjonalną. Czym więc jest autoagresja?

Pocięte ciało, poparzenia, rany kłute, połykanie niebezpiecznych, ostrych przedmiotów, zaburzenia łaknienia – wszystko to może świadczyć o problemie autoagresji.

Autoagresja jest tematem tabu w społeczeństwie, jednak mimo tego jest pojęciem szerokim i często poruszanym w branży medycznej. Autoagresja może przejawiać się zachowaniami z góry określony jako „normalne”, czyli – ćwiczenia fizyczne ponad normę, operacje plastyczne, obsesyjne dążenie do jakiegoś celu. Takie zachowanie skutkuje w obrażenia, deformacje ciała lub szkodę psychiczną Zachowanie to zwykle jest objawem zaburzeń psychicznych. Niektóre z tych zachowań mieszczą się w obszarze działań patologicznych (samookaleczenia). Można bowiem określić kilka rodzajów autoagresji, są to:

• autoagresja bezpośrednia – samookaleczenie ciała, szkody psychologiczne,

• autoagresja pośrednia – nakierowywanie innych na to, by byli agresywni wobec osoby autoagresywnej, dobrowolne poddawanie się agresji,

• autoagresja werbalna – obarczanie się winą, zaniżanie własnej wartości, samooskarżenia,

• autoagresja niewerbalna – uszkodzenia ciała.

Autoagresja pojawia się u mężczyzn, kobiet, dzieci, a nawet niemowląt. Zachowanie to łączy się z niemożliwością wyładowania frustracji, stresu, niewykształconej emocjonalności. Agresję należy zmienić na pożądaną formę rozładowania napięcia – rozmowę z przyjacielem, z osobą anonimową, np. dzięki Telefonowi Zaufania, pójście na spacer, słuchanie muzyki, pozytywną formę aktywności lub relaksacji.

Jaki jest powód autoagresji? 

Powszechnym powodem autoagresji jest trudne, traumatyczne dzieciństwo, dorastanie w rodzinie dysfunkcyjnej, w której między innymi występują: problem alkoholowy, uzależnienia, agresja, nieodpowiednia postawa rodzicielska, bezrobocie. Wszystkie te nierozwiązane problemy z dzieciństwa prowadzą do zaburzeń sfery emocjonalnej, które mogę przejawiać się w formie samookaleczeń. Do powodów tych dysfunkcyjnych zachowań prowadzą również takie czynniki jak: brak, śmierć rodziców, przebywanie w domu dziecka, szpitalu, choroby psychiczne, przewlekłe choroby somatyczne.

Jednym interesującym czynnikiem, który popycha ludzi do autoagresji jest sfera biochemiczna. Czynom autoagresywnym nie towarzyszy wówczas ból, pojawia się on po około godzinie. Zamiast bólu pojawia się euforia i odchodzące napięcie, które po chwili zmieniają się we wstyd i lęk.

Jak sobie radzić z autoagresją? Jak pomóc takiej osobie?

Podstawową formą pomocy i rozwiązania problemu jest kompleksowa terapia – nie tylko osoby zaburzonej, ale również jej rodziny. Pomoc można uzyskać od psychoterapeuty, psychologa lub psychiatry. Na prawidłową drogę ku rozwiązaniu problemu mogę nakierować Cię – osoba duchowna, nauczyciel, pedagog szkolny, pracownik socjalny lub inna, przyjaźnie nastawiona do Ciebie osoba.

Terapia pozwala na dostrzeżenie siebie, zarówno swoich konfliktów wewnętrznych, problemów społecznych, jak i pozytywnych cech osobowości. W trakcie terapii, można poznać od nowa własne ciało, duszę, nauczyć się respektować każdy aspekt swojego życia i organizmu.